Seksten år gamal, veit alt og har minst like mykje livserfaring som mor mi. Ja, for kven har vel ikkje det etter at dei er konfirmert? Eg kan gjere alt samtidig. Lekser kombinert med høg musikk og Facebook er ikkje noko unormalt for meg. Eg er moderne. Eg er sjølvstendig. Ingen Gud kan nokon gong styre kva EG skal gjere.
Bestemor rista på hovudet da eg sa at konfirmasjonen min skulle vere borgarleg. Ho blei alvorleg skuffa. Ho likte heller ikkje at eg hadde ein kjærast som skrik ”Fuck, I’m shreddin’ with the devil” på scena, har atten hol i øyret og bruker ord som ”faen” og ”satan” i annakvar setning. I mine augo er han heilt normal. Han er akseptert i eit moderne samfunn.
Eg har store ambisjonar for framtida, akkurat sånn som alle andre. Eg skal bli advokat. Eg skal bli rik og ha to barn. Ikkje meir enn to barn.
Eg tenker stakkars bestemor! Ho lever i fortida. I eit førmoderne samfunn. Ho fødde seks barn ein gong i tida. Ho gjorde som foreldra hennar sa, og ho blei heimeverande husmor. Ho lever enno i trua på Gud.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar